τελικός

-ή, -ό / τελικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [τέλος]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο τέλος, τελευταίος

2. (στους Στωικούς) αυτός που σχετίζεται με το τέλος, δηλαδή το ύψιστο αγαθό, ή αυτός που το εμπεριέχει («ἀγαθὰ τελικά», Στωικ.)

3. γραμμ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον σκοπό (α. «τελικοί σύνδεσμοι» β. «τελικό αίτιο» ή «τελικόν αἴτιον» — προσδιορισμός, απαρεμφατικός τύπος ή μετοχικός τύπος με τον οποίο δηλώνεται ο σκοπός για τον οποίο γίνεται ή δεν γίνεται κάτι)

νεοελλ.

1. συνεκδ. οριστικός, τελεσίδικος (α. «τα τελικά αποτελέσματα τών εκλογών» β. «η τελική απόφαση»)

2. το αρσ. ως ουσ. ο τελικός

(ενν. αγώνας) (αθλ.) η τελευταία συνάντηση μιας αθλητικής διοργάνωσης στην οποία κρίνονται οι οριστικοί νικητές

3. φρ. α) «τελική πρόταση» — δευτερεύουσα επιρρηματική πρόταση που δηλώνει σκοπό

β) «τελική αιτία»

(φιλοσ.) όρος που χαρακτηρίζει ένα γεγονός το οποίο εκλαμβάνεται ως το μέσο για την πραγματοποίηση ενός σκοπού

γ) «τελικό νημάτιο»

ανατ. η νηματοειδής κατάληξη τού τελικού κώνου τού νωτιαίου μυελού

δ) «τελικός εγκέφαλος»

ανατ. το μεγαλύτερο τμήμα τού εγκεφάλου το οποίο αποτελείται από τα εγκεφαλικά ημισφαίρια, το μεσολόβιο, το τελικό πέταλο και τους συνδέσμους τών ημισφαιρίων, αλλ. τηλεγκέφαλος

αρχ.

1. τέλειος, ακέραιος

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ τελικόν

το τελευταίο γράμμα ή η κατάληξη μιας λέξης

3. φρ. «κεφάλαια τελικά» — θέματα, υποθέσεις που προκύπτουν από τα τελικά, δηλαδή τα ύψιστα, αγαθά.

επίρρ...

τελικώς / τελικῶς ΝΑ, και τελικά Ν

νεοελλ.

στο τέλος, εν τέλει («τελικά δεν ήλθε»)

αρχ.

σε σχέση με έναν σκοπό.